امین و پسرم، مهدی، هم سن و سال بودند. با هم بازی می‌کردند؛ می‌دویدند، می‌افتادند، می‌خندیدند. حالا دیگر مهدی توی پارک شهید امین گودرزی تنها می‌دود. تنها می‌افتد، تنها می‌خندد. من هم می‌نشینم و تماشایش می‌کنم.